یکی از اجزاء مهم شبکه های قدرت، مقره ها می‌باشند که بر حسب ولتاژ مورد استفاده و شرایط محیطی از نظر آلودگی و رطوبت، شکل خاصی به خود می‌گیرند. به دلیل اینکه مقره‌ها در تماس با خطوط برقدار هستند، امکان شکست عایقی در آن‌ها وجود دارد.
دو نوع شکست در مقره ها ممکن است رخ دهد :
1- سوراخ شدن مقره (شکست الکتریکی داخل بدنه مقره):
این شکست بستگی به جنس مقره، ضخامت بدنه مقره و ناخالصی هاي آن دارد که غالباً اتفاق نمی افتد؛ مگر در هنگام صاعقه هاي بسیار خطرناك و امواج سیار روي خط چین رخ می دهد. ضخامت بدنه مقره را طوري طراحی میکنند که براي ولتاژهاي ضربه صاعقه اي و امواج سیار ناشی از سویچینگ سوراخ نشود.
2- جرقه سطحی مقره:
به علت اینکه سطح مقره ها با هوا در ارتباط است و با توجه به اینکه استقامت الکتریکی هوا خیلی کمتر از مقره ها است، لذا قبل از سوراخ شدن در روی سطح مقره‌ها جرقه زده می‌شود. معمولاً اگر بر روی سطح مقره ها گرد و غبار و رطوبت و آلودگی بنشیند به سطح آن رسانا می شود و یک جریان نشتی روی سطح مقره بین هادی و پایه فلزی آن بر قرار می گردد و باعث پایین آمدن ارزش عایقی سطح مقره می شود. لذا اولاً سطح عایق ها را طویل می سازند تا مسیر جریان نشتی طولانی تر شود و ارزش عایقی سطحی زیاد از دست نرود. دیگر آن که سطح عایق را به صورت چتری می سازند تا باران از آن ریخته شده و ابعاد مقره نیز بزرگ نشود و بالاخره جای خشک هم داشته باشد. شیب چترها باید طوری باشد که روی سطوح هم پتانسیل یعنی عمود بر خطوط میدان بین هادی و میله قرار گیرند. زیرا اگر بین دو نقطه ای که دارای اختلاف پتانسیل باشند، سطح رسانای ناشی از گرد و غبار تشکیل می شود، جریان زیادتری جاری شده و جرقه سطحی زودتر زده می شود.