قبل از اینکه لامپی وجود داشته باشد ایده هایی وجود داشت. اما از بین تمام ایده هایی که تاکنون به اختراع تبدیل شده اند، فقط لامپ به نماد ایده ها تبدیل شده است. نوآوریهای قبلی تجربه «دیدن نور» را به معنای واقعی کلمه بیان میکردند، اما هیچکس در مورد لحظه های نور مشعل صحبت نکرد یا شمعها را در حبابهای فکری کارتونی نقاشی نکرد. چیزی که لامپ را به تصویری قوی برای ایده ها تبدیل کرد، نه تنها اختراع، بلکه مخترع آن بود.

توماس ادیسون تا زمانی که لامپ های رشته ای طولانی مدت را کامل ساخت، به خوبی شناخته شده بود، اما آنقدر از او در کنار لامپ ها عکس گرفته میشد که عموم مردم این لامپ ها را با خود اختراع مرتبط میکردند. 

ادیسون واقعا لامپ را اختراع نکرد. مردم از سال 1761 سیم های رشته ای میساختند و بسیاری از مخترعان دیگر تا سال 1878 زمانی که ادیسون توجه خود را به مشکل روشنایی معطوف کرد، نسخه های مختلفی از چراغ های رشته ای را نشان داده و حتی به ثبت رساندند. هدیه ادیسون، در اینجا و جاهای دیگر، اختراعی نبود که آن را کامل سازی می نامید بلکه یافتن راه هایی برای بهتر یا ارزانترکردن اشیا یا هر دو بود. ادیسون به دنبال مشکلاتی نبود که نیاز به راه حل داشته باشند. او به دنبال راه حل هایی بود که نیاز به اصلاح داشتند.

در سال 1878، ادیسون برای اختراع یک چراغ الکتریکی ایمن و ارزان برای جایگزینی چراغ گاز تمرکز کرد، چالشی که دانشمندان در 50 سال قبل از آن با آن دست و پنجه نرم میکردند. ادیسون با کمک حامیان مالی برجسته ای مانند شرکت جی پی مورگان و خانواده وندربیلت، شرکت ادیسون الکتریک لایت را راه اندازی کرد و تحقیق و توسعه را آغاز کرد.

هرچند سیستم های نورپردازی رشته ای مبتدی ادیسون مشکلات خود را داشتند، اما در رویدادهای تحسین شده ای مانند نمایشگاه های نورپردازی پاریس در سال 1881 و قصر کریستال در لندن در سال1882 مورد استفاده قرار گرفتند.

ادیسون در طول زندگی خود 1093 اختراع مختلف را ثبت کرد. او یک روز در سال 1888، صد و دوازده ایده را نوشت. به طور متوسط در طول دوران بزرگسالی خود، تقریبا هر یازده روز یک بار چیزی را به ثبت رساند. البته لامپ و گرامافون، کینتوسکوپ، دستگاه تایپ، باتری قلیایی و کنتور برق هم بین این موارد بود. بعلاوه: یک دستگاه شیره گیر، یک عروسک سخنگو، بزرگترین سنگ شکن جهان، قلم برقی، نگهدارنده میوه و خانه ضد گردباد از اختراعات او محسوب میشد.

همه این اختراعات کارساز یا منبع درآمدی برای وی نبودند. ادیسون هرگز با قلم خود برای نابینایان به جایی نرسید. مبلمان بتنی او اگرچه بادوام بود اما از بین رفت؛ نوآوری های ناموفق او در معدن، شانس را برای او از بین برد. اما او بیش از صد شرکت تأسیس کرد و هزاران دستیار، مهندس، ماشینکار و محقق را به کار گرفت. در زمان مرگ او، طبق یک تخمین، حدود پانزده میلیارد دلار از اقتصاد ملی تنها از اختراعات او به دست آمد. او یک نام آشنا بود، نه تنها به این دلیل که نام او در هرخانواده ای سر زبان ها بود بلکه نام وی بر روی وسایل، دستگاه ها و محصولاتی که مدرن بودن را برای بسیاری از خانواده ها تعریف می کرد، حک شده بود.